Do pokrywania fluidyzacyjnego najczęściej wykorzystuje się termoplastyczne materiały powłokowe, takie jak: polietylen, polipropulen, poliamidy, polichlorek winylu. Są one stosowane ze względu na możliwość nakładania grubszych i szczelniejszych powłok.
Niezwykle ważną zaletą malowania fluidyzacyjnego jest prawie 100 procentowe wykorzystanie materiału powłokowego.
Z wykorzystaniem tworzyw termoutwardzalnych wiąże się problem, jakim jest sieciowanie proszku wewnątrz urządzenia na skutek promieniowania cieplnego, które wytwarzane jest przez pokrywane elementy. Materiały termoplastyczne są na to działanie mniej wrażliwe.
Kolejną istotną zaletą pokrywania fluidyzacyjnego jest brak pojawiającego się w napylaniu elektrostatycznym efektu klatki Faraday’a. Dzięki temu metoda ta może być wykorzystywana do pokrywania zgrzewanych elementów wykonanych z drutu, których właściwe pokrywanie stwarza problemy, kiedy proszek aplikowany jest w polu elektrostatycznym. Co więcej, brak pola elektrostatycznego daje możliwość wykorzystania procesu do pokrywania elementów nieprzewodzących, takich jak na przykład ceramika.
Wadą pokrywania fluidyzacyjnego jest problem ze zmianą kolorów wykonywanych powłok. Wielkość fluidyzatora jest związana z rozmiarami pokrywanych elementów, które wymagają całkowitego zanurzenia w mieszaninie proszek powietrze. Przed rozpoczęciem procesu malowania urządzenie musi być wypełnione proszkiem. Jeśli są to duże elementy, ilość proszku może dojść nawet do kilkuset kilogramów.
Najnowsze komentarze